We draaiden op de oprit van mijn ouders. De drie jongens zaten op de achterbank en op hete kolen. Ze mochten bij oma en opa gaan slapen. Net voor we uitstapten vroeg mijn jongste of je ook met een knuffel kon trouwen. ‘Euh’, zei ik, ‘dat denk ik niet.’ Hij keek me wat paniekerig aan. ‘Je kan trouwen met wie je wil maar volgens mij moet het wel een mens zijn’, vervolgde ik. Dat het partneraanbod bijgevolg erg groot is, stelde toch nog niet gerust en dus vroeg ik door. ‘Met welke knuffel wil je trouwen dan?’ Waarop hij antwoordde: ‘Gewoon met mijn armen. Als het maar niet met kussen is!’

Tja.

Heerlijk, de eerlijkheid van dat kind. Frappant ook hoe hij als zesjarige de heersende normen en verwachtingen van de maatschappij aftast én wil volgen. Dat laatste zet me aan het denken.  Je leven lang loop je in het patroon der verwachtingen. Hoe moeilijk het is dan niet om eigen keuzes te durven maken die daarvan afwijken?  

Kinderen stimuleren om hun ware ik te ontdekken en er voor op te komen. Het zou een norm moeten zijn.   Worden ze dan egocentrische egotrippers die alleen maar oog hebben voor eigen belangen?  Ik geloof van niet.  Mensen die leven volgens hun ware ik hebben juist meer ruimte en energie om steentjes te verleggen, anderen te helpen, te geven en te inspireren.  

Dat evenwicht vinden tussen het vertrouwen en sturen van die drie jonge individuutjes hier thuis? Het is mijn meest uitdagende opvoedtaak. Ik doe het met vallen en opstaan.  Volgens de boeken (tja,  het is nu eenmaal bekend vakgebied), maar bovendien steeds meer volgens mijn aanvoelen. En dat van hen.

Het is in feite een kwestie van mezelf ook wat meer te vertrouwen.  Dat en doorvragen als de kinderen iets vertellen.  Een knuffel is niet altijd wat het lijkt ;-).

 

#flapuit #opvoeden #wareaard #vertrouwen #uithetlevengegrepen #kinderpraat #lovemylife