Ik zie, ik zie …

‘Noem eens een aantal mensen op die je graag ziet’, vroeg ik nieuwsgierig aan tafel. De wortelpuree met worst viel naar trouwe kindergewoonte in de smaak en dus kon de sfeer deze vraag aan. Dat zou met de ‘Hello Stress’- maaltijd van gisteren zeker niet het geval geweest zijn. Lange tanden kunnen namelijk enkel zeuren over wat ze niet graag zien, zoals shakshuka bijvoorbeeld. Maar nu kon het dus wel. De jongste stak meteen van wal: ‘Mama,’ (eerst even punten scoren), ‘papa, de broers en Dolfie mijn knuffel.’

De lijst

‘Oh, hoe lief. Maar vergeet je niet iemand?’ Vlug vulde hij zijn lijstje aan. ‘Ja! Oma, opa, moeke, vokke!’ ‘Zoveel liefde’, vervolgde ik, ‘maar de allerbelangrijkste persoon heb ik nog niet gehoord.’

Raadselachtige ogen keken naar de broers. Die snapten ook niet waar mama naartoe wilde met deze vraag. Dus ging hij, bijna geconditioneerd, verder met zijn lijstje. ‘ Meter, peter, mijn vriendjes.’ De vastberaden opsomming ging over in twijfel: ‘Juf? Ana-Lucìa? Mijn anderen knuffels?’ Hij had nu toch echt wel iedereen opgenoemd waar hij aan dacht en gaf het op.

Het raadsel

‘Je bent jezelf vergeten‘, riep ik. ‘Jij bent je allerberlangrijkste persoon!’ Meteen klonk er gelach aan tafel. Ik zag dat de jongens mijn mimiek bestudeerden om te checken of ik het meende. Toen ze door hadden dat het geen slechte grap was (die maak ik volgens hen namelijk continue) zag ik, vooral bij de twee jongsten twijfel en onwennigheid in de ogen.

‘Allez mama, dat is toch raar!’ ‘Hoezo raar? Je bent altijd bij jezelf. Jezelf graag zien lijkt me dan toch echt wel fijn. Je hoort dus zeker ook op je lijstje. ‘Daar waren ze het gelukkig mee eens. Al bleven ze het toch een beetje vreemd vinden.

Zelfliefde uit de kast

Jezelf graag zien en er voor opkomen of uitkomen. Ik hoop vurig dat ze het ooit, snel, de normaalste zaak van de wereld vinden. Dat, en ruimere kost dan enkel wortelpuree met worst.