We vierden feest. Een verjaardag met taart. Acht kaarsjes al. De taart stond midden in ons nest. Ze werd omringd door lekkerbekken en veel liefde. Maar ook door stil verdriet. Het waren wij die de kaarsjes uitbliezen. Niet Ana. Ana-Lucìa. Helder lichtje in ons leven.

Het is acht jaar geleden dat we haar verwachtten. Niet die dromenverpletterende echo en een veel te vroege oorverdovend stille geboorte.

Het gebeurt zo vaak. Ouders die met dit verdriet moeten leren leven. Vaak in stil en amper gedeeld leed.

Ouders die hun kind tijdens de zwangerschap verliezen beleven intense momenten tijdens de biologische en stille geboorte. Echter, de sociale geboorte blijft uit en daarmee ook de broodnodige verbondenheid met anderen en het bestaansrecht van hun kind. Het moment waarop de trotse ouders hun pasgeboren wonder aan de wereld tonen blijft uit. De gelukwensen worden ingeslikt. De stilte schreeuwt, de leegte verpulvert.

De twijfel om over haar te spreken blijft ook bij ons vandaag nog aanwezig. Ik schrik nog steeds van de vraag hoeveel kinderen we hebben. Uiteraard tel ik haar erbij. Maar al te vaak enkel in mijn hoofd. Je zal mijn aarzeling vast opmerken. Het is het aftasten naar de ruimte die mijn antwoord zal krijgen.

Maar blijf ons de ruimte geven. Ze hoort bij ons nest. Blijf vragen, benoemen en luisteren. Hierdoor krijgt niet alleen zij bestaansrecht, maar ook ons gemis en verdriet.

Omringd worden is de beste heling, altijd. Ook na heel wat jaren. Alleen zo kunnen we ons leven rond de lege plek in ons nest laten groeien. (Dank @miild_zorgvormgeving voor de prachtige metafoor vandaag)

Dank aan iedereen die ons vandaag (en andere dagen) ruimte gaf. Dank voor het uitspreken van haar naam.

Het stille verdriet ontpopte tot een warme en prachtige verjaardag in ons nest.

#berrefonds#metlegehanden#sterrenouders#sterrenkind#rouw#stilgeboren#bovendewolken